Indrukwekkende dagen in de atoomsteden

Ik heb een paar intense dagen achter de rug. De bezoeken aan de musea en plekken waar de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki zijn gegooid waren aardig heftig om te zien, zeker sommige foto's en ooggetuigenverslagen waren zeer indrukwekkend. In Hiroshima ben ik maar een dag geweest, maar dat was voldoende om een onuitwisbare indruk achter te laten. Mijn dag begon daar met een gesprek met een Hibakusha, een overlevende van de atoombom aanval. Dat was een oude man die aardig Engels sprak en 16 jaar was ten tijde van de aanval. Als je beseft wat hij heeft meegemaakt en gezien... Hij beschouwt zichzelf als een gelukkig iemand, omdat hij het heeft overleefd en zijn ouders ook. Toen de bom viel zat hij zelf aan de linkerkant van zijn schoollokaal, kinderen aan de rechterkant hebben het niet overleefd, een verschil van een paar meter. Ook begon zijn les om 0800 uur en niet om 0830. Zijn school lag namelijk precies op de grens van de totale verwoesting en hij ging elke dag met de tram door het gebied waar precies de bom viel. Zou hij dus om 0830 zijn begonnen had hij midden in die tram gezeten. Wat hij ook daarna heeft meegemaakt, hij wilde een vriend brengen naar het rode kruis ziekenhuis wat 500 meter noordelijk lag, maar dat ziekenhuis stond er niet meer. Onderweg kwam hij honderden mensen tegen waarvan de huid langs het lichaam hing en die lopend als een soort zombies met de armen voor zich uit de stad probeerden uit te komen. Heel indrukwekkend om allemaal te horen.

Ik ben daarna naar het museum gegaan waar allerlei foto's en ander materiaal hangt. Je hebt daar ook het verhaal van Sadako Sasaki, een meisje dat ten tijde van de aanval twee jaar was, overleefde en later niks leek te hebben. Ze groeide op met veel talent voor sport en leek een goede toekomst te hebben, tot ze opeens leukemie kreeg toen ze elf jaar was. Zij is het meisje van de kraanvogels en het symbool daarvan geworden. Er was een oude legende die zei dat iedereen die 1000 kraanvogels vouwde, een wens mocht doen. Haar wens was dat ze zou genezen net zoals alle kinderslachtoffers van de bom. Ze was 14 maanden in het ziekenhuis en vouwde meer dan 1300 kraanvogels tot ze overleed toen ze twaalf jaar was. Het is nu traditie geworden voor groepen schoolkinderen die hier geschiedenisles krijgen en dan per klas 1000 kraanvogels vouwen en ze ophangen bij het park. Heel heftig om alles te lezen en vooral sommige foto's waren echt gruwelijk om te zien. Dit was ook het geval in Nagasaki, eigenlijk hetzelfde verhaal. Gruwelijke en indrukwekkende foto's, ooggetuigenverslagen en monumenten. Als je dan kijkt dat er in Nagasaki door één bom 155.000 en in Hiroshima nog meer slachtoffers zijn gevallen is dat niet te bevatten. Zeker als je bekijkt dat 80% van de slachtoffers kinderen, vrouwen of ouderen waren. En het zijn niet alleen de directe gevolgen en doden, nog jaren erna en zelfs nu nog steeds leven er mensen met de gevolgen van de straling. Zoals vrouwen die zwanger waren tijdens de atoomaanval en kinderen kregen die totaal niet zelfstandig kunnen leven en altijd hulpbehoevend zijn. Dat komt dus allemaal door de straling van de bom, niet eens door de directe verwoesting.

Erg heftige dagen en je gaat dan ook nadenken over waarom een dergelijk wapen gebruikt wordt. Welicht om een oorlog, die dan wel is begonnen door Japan, sneller te beindigen, maar ook zeker gedeeltelijk om de Russen te imponeren. En een dergelijk wapen zorgt altijd voor oneindig veel onschuldige slachtoffers. Amerika wordt in Nederland vaak gezien als de bevrijder en dat is natuurlijk ook zo, maar het is wel het enige land in de wereld dat ooit een dergelijk wapen gebruikt heeft en dat het een verschrikkelijk wapen is met verschrikkelijke gevolgen heb ik nu van dichtbij kunnen meemaken. Erg triest. En dan te bedenken dat er nu kernwapens zijn die duizenden malen krachtiger zijn. Het is te hopen dat een dergelijk wapen nooit meer gebruikt zal worden.

Het was zeer heftig om mee te maken, maar ik heb gelukkig in de afgelopen dagen ook wel wat leuke dingen gedaan. Na Hiroshima ging ik eerst naar Miyajima, een van de heiligste eilanden in Japan. Het eiland en het heiligdom daarop schijnt te horen bij de drie mooiste stukken van Japan. Daar verbleef ik in een vrij luxe en dure Ryokan, maar dat was het zeker waard. Ik had een grote kamer, een Japans traditioneel badhuis (een erg groot en luxe, heel heet bad) en een zeer goed zes gangen diner en ontbijt erbij. Daarnaast was het ook een heel mooi eiland, met wilde maar wel tamme apen en herten. Mooie foto's gemaakt, ook omdat het een stralende dag was. Er is daar ook een berg op 535 meter hoogte waar ik heen ben geweest. Je kon 450 meter omhoog met een kabelbaan en ook weer omlaag. Ik dacht stoer te zijn en kocht een enkeltje en ben de laatste 80 meter omhoog gelopen en ook weer een pad van zo'n 3 kilomter omlaag gelopen. Dat voel ik nu twee dagen later dus behoorlijk in mijn benen. Omlaag lopen is misschien wel beter, maar na 500 meter hebben je knieën dat ook wel gezien:) Maar goed, het uitzicht was erg mooi zoals jullie kunnen zien.

In Nagasaki ben ik ook nog naar Dejima geweest. Dat is een klein stukje waar allemaal Nederlandse huizen staan. Dit stamt uit de tijd dat Japan zich nog had afgesloten van de rest van de wereld en alleen Nederlanders op een klein eilandje voor de kust mochten handelen met de Japanners. Dit heeft zo'n 300 jaar geduurd en toen bijvoorbeeld Napoleon Nederland had veroverd was deze plek de enige plek in de wereld waar de Nederlandse vlag nog wapperde. Grappig om te zien, met een kerkje, VOC kanonnen en wat Nederlandse gebouwen. Ze zijn nu ook bezig om het helemaal in originele staat terug te brengen, wel leuk. Ik heb dus ook nog wel wat leuks gedaan, maar wat blijft hangen van deze dagen zijn wel de verschrikkelijke dingen van de atoombom. Ik heb ook een aantal foto's erbij gedaan die best gruwelijk zijn om te zien, maar ik ben altijd van mening dat je zoiets juist moet tonen, om te kunnen zien hoe erg het is.

Momenteel ben ik in Busan, Zuid-Korea waar ik vandaag ben aangekomen. Ik blijf hier vijf dagen, ga dan negen dagen naar Seoul en vlieg op drie december naar Beijing. Nu dus ook wat tijd om rustig aan te doen.

Bedankt weer!