Door Sumatra en Java

Na het geavanceerde Singapore was het weer even een aantal jaren terug in de tijd bij landing op Medan te Sumatra. Ik was daar heen gegaan omdat er op Sumatra niet zoveel toeristen zijn, je daar het grootste vulkanische meer ter wereld hebt en omdat het één van de weinige plekken is waar je orang-oetangs in het wild kan zien. Zo ben ik dus direct vanaf Medan doorgegaan naar Bukit Lawang. Een plekje bij het Gunung Leuser national park in het oerwoud. Hier zijn een paar duizend orang-oetangs te vinden, waarvan er in het verleden ook een aantal zijn uitgezet na bevrijd te zijn uit gevangenschap. Deze apen zijn eerst een tijd gevoederd om ze langzaam te laten wennen, maar dat wordt nu niet meer gedaan omdat de maximaal capaciteit bereikt is. Er is nog wel een voedselplatform, maar daar wordt alleen basisvoedsel uitgedeeld zodat de meeste apen er ook niet meer naartoe gaan. Je kan dat platform bezoeken, maar ik heb ervoor gekozen om een jungle trek te doen en er dan op te gokken dat we ze in het wild tegenkwamen. En dat was gelukt, we zijn een stuk of tien verschillende orang-oetans tegen gekomen, waaronder een gigantische mannelijke en ook een moeder met klein baby aapje. Erg leuk en gaaf om mee te maken, zeker ook van zo dichtbij. Ook nog gegeten middenin de jungle met lekker veel passiefruit (toppie) en daarna terug gegaan naar het dorp via opgeblazen banden tubend over de rivier. Twee leuke dagen.

Na Bukit Lawang ging ik terug naar Medan, de derde grootste stad van Indonesië, maar omdat het veel en hard regende, heb ik er niet veel van meegekregen. Wel een uitsmijter gegeten bij een Nederlandse tent die er al sinds 1932 zit. Na een nachtje in Medan ben ik doorgegaan naar Lake Toba. Dit is dus het grootste vulcanische meer ter wereld en onder de oppervlakte ligt een supervulkaan die groter is dan degene onder Yellowstone park in Amerika. Voordat ik daar aankwam had ik wel af en toe een balend gevoel van weer een vliegtuig, taxi, bus of wat dan ook en om altijd maar onderweg te zijn. Ook is het moeilijker om ergens van onder de indruk te raken na alles wat ik tot nu toe al heb gezien. Dit gevoel verdween direct toen ik bij Lake Toba aankwam. Wat een geweldige plek. Misschien wel de mooiste plek die ik tot nu toe op mijn reis ben tegengekomen. Het was ooit een populaire plek op het backpackers circuit, maar om de één of andere reden is het een beetje in de vergetelheid geraakt. Dat betekent dat het nu ontzettend rustig is en ook heel goedkoop. Ik ben daar zeven dagen gebleven, gewoon omdat het zo ontzettend mooi en relaxed is. Niet veel gedaan behalve op mijn terrasje met uitzicht op het meer en de bergen daarachter zitten, af en toe een baantje trekken in het meer, of een dagje erop uit met de motorbike om van het uitzicht te genieten. Stel je voor, je komt bij Lake Toba via een weg door de bergen, waar je opeens verrast wordt met het meer, waar dan in het midden weer een eiland met hoge bergen is waar je dus kan verblijven, in een plek genaamd TukTuk:). Kijk de foto's er maar op na. Als ik ergens een huisje zou willen bouwen dan is het op deze plek. Komt dan ook nog bij dat de mensen in Indonesië ontzettend vriendelijk zijn. Ik ben er ondertussen wel aan gewend dat kinderen overal zwaaien en blij zijn, maar de volwassen glimlachen of zwaaien ook bijna altijd. Dus met vriendelijke mensen, lekker en goedkoop eten en geweldige natuur kon ik het daar makkelijk een week uithouden. Ook grappig om te zien dat er nog een aantal Nederlandse woorden in het Indonesisch zijn overgebleven. Als je bijvoorbeeld je motorbike wilt laten checken is dat 'doorsmeren'. Andere woorden als afrit, knalpot, notaris en vele andere zijn ook nog in gebruik.

Uiteindelijk moet je toch helaas maar weer van je luie reet en heb ik Sumatra gedag gezegd. Wel echt aan te raden, ook omdat de meeste toeristen Java en Bali doen. Zelf ben ik ook naar Java gegaan. Gevlogen naar Jakarta waar ik twee nachten ben gebleven. Niet heel veel gedaan, want het is echt een grote, smerige en typisch Aziatische stad. Wel lekker Nasi Goreng gegeten op straat voor minder dan een euro, altijd goed natuurlijk:). Ik ben wel even naar het nationale monument en museum gegaan. Veel info over Nederlanders en de VOC. Daarnaast ben ik na het geven van een steekpenning in mijn korte broek de grootste moskee van Indonesië in geweest. Niet helemaal netjes, maar goed, alles is te koop hier. Wat geld gegeven aan de beveiliging en ik mocht even rondkijken. Plaats voor 100.000 gelovigen en de moskee met de grootste koepel van Zuidoost-Azië. Wel even interessant. Na Jakarta ben ik met de eksekutif trein doorgereden naar Bandung. In Bandung zouden een aantal historische Nederlandse gebouwen staan. Ook is er een krater die je van erg dichtbij kan bekijken. Ik heb dus weer een motorbike gehuurd en ben naar de krater gereden, leuk om te zien, ook omdat je bij een kleinere krater zelfs eitjes kan koken. Ik wilde daarna weer terug naar de stad om wat van de oude gebouwen te bekijken, maar ze noemen Bandung niet voor niets mini Jakarta. Er was met geen mogelijkheid doorheen te komen, overal stond het vast en waar je dan normaal gesproken met je motorbike er nog wel doorheen kunt sjezen was dat nu ook niet het geval. Heb een paar verschillende wegen geprobeerd, maar kwam er niet door en ben uiteindelijk maar op z´n Indonesisch half over de stoep en tussen auto´s door geraasd om in ieder geval terug bij mijn hotel te komen. De volgende stop was Yogyakarta, opnieuw met de trein en dit was een van de mooiere treinreizen tot nu toe. Overal kleine dorpjes en gigantische rijstvelden en terrassen. Yogyakarta zelf is een erg oude stad en van daaruit kan je ook naar Borobudur, het grootste Boeddhistische tempelcomplex ter wereld. Ik had daar ook afgesproken met Frans, een Nederlander uit Helmond die ik in het hostel in Jakarta was tegengekomen. Uiteindelijk zijn we ook vanaf Yogyakarta tot en met Bali samen op pad geweest.

Yogyakarta was een leuk stadje met veel leuke cafetjes en eettentjes maar viel als historische stad toch een beetje tegen. DE attractie in de stad zelf zou het paleis van de sultan moeten zijn, het Kraton, maar dat was niet zo heel bijzonder. Een beetje oubollig en simpel. Heel wat betere paleizen gezien. Verder was er in de stad dan ook niet zo veel dus we hebben daar een paar dagen ontspannen en lekker gegeten. Zelfs een broodje kroket op bij een Nederlandse tent. Ook waren er in het hostel veel gezellige mensen (Nederlanders, Belgen, Marokkanen en Duitsers) waar we uiteindelijk veel samen mee hebben gegeten en gedronken. Het hoogtepunt van Yogyakarta was dan wel Borobudur. Frans en ik waren van plan om dan om half vijf in de ochtend weg te rijden zodat we om zes uur zouden aan komen, op tijd voor de zonsopgang. Helaas was Frans de ochtend dat we weg wilden geveld door voedselvergiftiging, dus ben ik alleen gegaan. Lekker relaxed in het donker rijden en precies op tijd om de zonsopgang mee te maken na vijf kwartier tuffen. Eigenlijk was Borobudur een beetje kleiner dan ik had verwacht en ben ik misschien ook wel verpest door Angkor. Toch was het nog wel heel gaaf en de zonsopgang was zeker mooi. Ook was het voordeel van midden in de nacht opstaan dat er maar een man of 25 waren, zodoende kon ik op mijn gemak foto´s maken zonder andere mensen in het plaatje.Toen ik later in de middag na een tijd door het platteland te hebben gereden weer langsreed stonden er echt honderden bussen en auto's dus het vroege opstaan was het zeker waard. Hier en in Yogyakarta ben ik ook weer veel met mensen op de foto geweest. Je blijft toch een attractie en een perfecte mogelijkheid om Engels te oefenen voor de locals. Soms is het zelfs een soort van examen en staat een leraar op een afstandje toe te kijken of zijn kids wel een toerist durven aan te spreken:).

Na Yogyakarta zijn Frans en ik met de nachttrein doorgereden naar Malang, waar we een avondje gamend en film kijkend doorbrachten alvorens door te gaan naar Mount Bromo, een actieve vulkaan en een die relatief gemakkelijk te bereiken was. We besloten om achterop de motorbike te gaan bij twee drivers. Een hele mooie route over een kant van het gebergte met verschillende vulkanen (rond Bromo zijn er nog drie andere) en dus ook veel vruchtbare grond. Veel boerderijen, aardappelvelden en groen gezien alvorens we door de 'sea of sand' naar Cemoro Lawang gingen, ons dorpje voor twee daagjes. Helaas was deze sea of sand aardig mul af en toe en zijn we ook een aantal keer onderuit gegaan. Helaas voor mij ook een keer met de uitlaat tegen mijn been, wat een mooie oorlogs brandwond veroorzaakte. Beetje ontsmetten en verband eromheen en het was weer prima. We waren natuurlijk bij Bromo om de vulkaan te beklimmen en om van het uitzicht te genieten. En dat hebben we dus gedaan. We besloten om niet de volgende ochtend mee te gaan met een sunrise tour samen met honderden andere mensen, maar om het vanaf een ander punt te bekijken alvorens we in de middag besloten om lopend naar het belangrijkste uitgangspunt te gaan op 2.770 meter hoogte. Dit in plaats van de makkelijke route met de jeep. Omdat Cemoro Lawang op 2.134 meter hoogte ligt was dit een klim van meer dan 600 meter. Dat hebben we ook geweten, het was af en toe flink klimmen en aardig eng met mijn hoogtevrees, maar uiteindelijk waren de plaatjes alle de moeite waard. We waren ook alleen op dit punt, terwijl er in de ochtend bij zonsopgang al gauw een man of 500 schijnen te staan. Aangezien we toch al bezig waren besloten we maar om ook via de jeeproute naar beneden te lopen, de sea of sand over te steken en daarna mount Bromo te beklimmen. Dit had als grote voordeel dat we inmiddels uren verder waren en dat er ook in de middag niet zo veel mensen op de vulkaan waren als in de ochtend. Na dus al een aantal uren gewandeld te hebben en opnieuw een aardig stuk omhoog te zijn geweest kwamen we bij de vulkaan uit, echt letterlijk meters van de krater. Frans ging op zijn gemakje een half rondje langs de krater lopen maar dat liet mijn hoogtevrees toch echt niet toe:). Moet je voorstellen dat het pad op sommige stukken maar een meter breed is en dat er dan aan beide kanten een afgrond van honderden meters diep is. Niet helemaal mijn cup of tea, maar ik heb uiteindelijk wel een aantal gave fotos gemaakt en indrukwekkend was dit zeker. Letterlijk meters van de vulkaankrater en de zwavel geur was dus ook alom aanwezig. Daarna zijn we achterop een scooter terug gegaan naar Cemoro Lawang en waren we rond half 5 terug, na om 10 uur begonnen te zijn. Een aardig lange dag, maar wel een ontzettend gave ervaring. Je kan niet vaak zeggen dat je op en langs de randen van verschillende actieve vulkanen aan het wandelen bent en dit was wel het hoogtepunt van Java.

Ik moet overigens wel zeggen dat ik Sumatra echt een stuk leuker vind dan Java. Het is daar minder toeristisch en wat ik daar heb gezien was echt prachtig. Op Java ben ik in Jakarta, Bandung, Yogyakarta, Malang en Mount Bromo geweest en hiervan was echt alleen Mount Bromo dik de moeite waard en was Borobudur wel leuk. Wellicht raak ik een beetje verwend, maar als je naar Indonesië gaat zou ik Sumatra eerder bezoeken dan Java. Overigens heb ik natuurlijk nog maar heel weinig van Java gezien, dus er zullen ongetwijfeld hele mooie plekken tussen zitten.

Dit stukje tik ik nu terwijl ik in een luxe hostel in Bali ben. Frans pakt over een paar uur het vliegtuig terug naar Helmond en ik ben hier een weekje om mijn visa te verlengen. Nadat ik dat gedaan heb vlieg ik naar Flores om daar een tripje te doen naar de Komodo draken en om een andere vulkaan te bezoeken. Daar blijf ik een weekje voor ik weer terug vlieg en nog een dikke twee weken over heb voor Bali, Lombok en Gili. Het laatste maandje is bijna aangebroken.

Terima kasih!