Lao PDR: Lao - Please Don't Rush

Laos of Lao PDR staat officieel voor Lao People's Democratic Republic, maar zoals de Lonely Planet en veel mensen zeggen, kan het beter staan voor Lao - Please Don't Rush. De Franse kolonisten hadden er een mooi gezegde voor: 'De Vietnamezen planten de rijst, de Cambodjanen kijken naar de rijst en de Lao luisteren naar het groeien van de rijst'. Een mooie samenvatting van het tempo en de levenswijze van Laos en de mensen. Het gaat allemaal erg traag en na een paar dagen zit je helemaal in dat ritme en maak je je ook nergens druk om. Lekker hangen in je hangmat of aan de Mekong genieten van een shake terwijl de mensen om je heen ook vrij weinig aan het doen zijn. Lekker rustig aan. Als je dan ook nog bedenkt dat de mensen extreem vriendelijk zijn en dat Laos het groenste land is wat ik ooit heb gezien weet je dat het een erg goede ervaring is.

Ik ben met de slowboat vanuit Thailand naar Luang Prabang gegaan. Een rustig ritje van twee dagen, waarbij ik op de eerste dag meteen wat waterbuffel heb gegeten (niet zo bijzonder) en verder van de natuur heb genoten. Ik denk niet dat er een mooier land is als je het over natuurschoon hebt. Water, bergen en groen zijn alom aanwezig. Ook gaaf om over de Mekong te gaan. Het is nu dan het droge seizoen, waardoor het water niet hoog staat, maar in het regenseizoen kan het water wel 15 tot 20 meter hoger staan. Ben wel benieuwd hoe die rivier er dan uit ziet. Heel gaaf in ieder geval. Luang Prabang was dan ook meteen de mooiste stad van Laos, hoewel het de feeling van een dorpje heeft. Het bijzondere is dat het een stad op de UNESCO lijst is, waardoor er aan het oude centrum niets veranderd kan worden. Een centrum vol met oude tempels en Franse koloniale gebouwen. Ik ben er dan ook uiteindelijk een week lang gebleven en heb hierbij niet veel meer gedaan dan op de leukste avondmarkt van Azië rond lopen, shakes drinken, langs de Mekong hangen en lekker eten. Je past je meteen aan het trage tempo aan. Bij Luang Prabang is ook de mooiste waterval die ik ooit heb gezien, de Kuang Si waterval, waar je ook in kan zwemmen. Heel relaxed.

Enige nadeel is dat Laos wel wat duurder is dan de landen eromheen. Vooral vervoer is erg duur. Waar het in Vietnam, Cambodja of Thailand een paar dollar kost om naar een andere stad te gaan, betaal je hier al gauw 15 tot 20 euro per keer. Ook een motorbike huren is met prijzen vanaf 15 euro een stuk duurder. Gelukkig zijn er genoeg medereizigers waarmee je dan samen een bike kan huren en dat heb ik dan een dagje met een Canadees gedaan. Kwam hem tegen bij het eten en we spraken af naar de waterval te gaan. Handig om de kosten te drukken. Luang Prabang staat ook bekend als de stad waar je het beste de Morning Alms Ceremony kan volgen. Dat is een gebeurtenis waarbij de monniken van de stad elke ochtend tussen vijf en zes door de stad lopen en voedsel krijgen van de plaatselijke bewoners. Interessant om te zien hoewel het wel verpest wordt door een aantal toeristen. Overal in de stad hangen borden hoe je je dient te gedragen. Respect voor de monniken, niet in hun weg lopen, niet met flits fotograferen en als je meedoet, koop dan geen (slecht) straateten en gedraag je met respect. En wat zie je dan vooral op de hoofdstraat gebeuren? Hordes toeristen die rondrennen, met flits fotograferen, soms in de weg van de monniken lopen en zelfs toeristen die eten uitdelen en dan gaan poseren voor een foto. Jammer want het is voor de monniken een gebeurtenis waarbij ze mediterend rondlopen en dat wordt zo redelijk verpest. Zeker sommige jonge monniken, van het platteland afkomstig, schrikken zich soms rot. Op een aantal zijstraten heb ik gelukkig nog wel gezien hoe het hoort, met lokale bewoners die op een normale manier rijst geven. Toch wel bijzonder om te zien.

Na Luang Prabang ben ik met de bus naar Phonsavan gestaan. Een gebied bekend om twee redenen. De eerste reden is de Vlakte der Kruiken (Plain of Jars). Velden met grote potten zo'n 3000 jaar geleden gemaakt uit zandsteen die niet op de vlakte voorkomt. Men weet dus ook niet waarvoor ze gebruikt zijn of hoe ze gemaakt zijn. Interessant om een dagje te zien. De tweede reden waar dit gebied bekend om staat is vanwege de Vietnam oorlog. De Amerikanen (CIA) hebben hier een geheime oorlog gevoerd (het Amerikaanse congres wist er niets van) waarbij er tussen 1964 en 1973 gemiddeld elke acht minuten een B 52 bommenwerper zijn lading wierp. Er zijn in deze periode meer bommen op Laos gegooid dan in de hele Tweede Wereldoorlog, waardoor Laos officieel het meest gebombardeerde land ter wereld is. De Plain of Jars werd dan ook de Plain of Scars genoemd. Uiteraard is een effect hiervan dat veel bommen er nog liggen en niet ontploft zijn. Schattingen zijn dat er van de 260 (!) miljoen gedropte bommen er 80 miljoen niet zijn ontploft en dagelijks ondervinden mensen hier nog de gevolgen van. Bijna elke dag gebeurt er iets door een bom, bijvoorbeeld bij het verbranden van vuilnis, waarbij men niet weet dat er een bom onder de grond ligt. Ook proberen veel mensen het metaal te verkopen van bommen, een onveilig bestaan natuurlijk. Op de Plain of Jars is het zelfs zo dat er paden zijn waarbij je binnen de witte stenen moet lopen. Erbuiten kunnen nog bommen liggen. Wel interessante dingen gezien. Metaal van bommen wordt hier bijvoorbeeld ook gebruikt om hekken of daken mee te bouwen en er is ook een war spoon village, waar van bomresten bestek wordt gemaakt. In ieder geval een uniek souvenir.

Tijdens de rit naar Phonsavan kwam ik een Duitser en Belg tegen waar ik nog een tijdje mee heb gereisd. De Belg ging na twee dagen door naar Vietnam maar met Nick uit Duitsland heb ik uiteindelijk een volle twee weken tot de zuidelijke grens van Laos gereisd. Erg gezellig en ook handig om sommige kosten te delen:). We gingen vanuit Phonsavan naar Vientiane, de hoofdstad van Laos en de enige hoofdstad die ik heb gezien waar geregeld de stroom uitviel en waar 20 kilometer buiten de stad sommige wegen nog slechts zandwegen zijn. Deze rit duurde twaalf uur en was in een lokale bus vol met zakken rijst en kippen. De airco betekent niets meer dan de ramen open, maar eigenlijk was het wel prima. Je komt wel met een paar kilo zand aan na twaalf uur in de bus, maar zolang je er om komt lachen valt het allemaal wel mee. Een paar Engelsen waren aan het klagen bij elke stop, maar Nick en ik gingen zelfs de rijstzakken missen bij onze volgende busreizen. Je kon er immers zo goed je benen op leggen:). Een positief gemoed helpt dus zeker.

In Vientiane is niet veel te doen behalve relaxen of kijken hoe iedereen, jong en oud, jeu de boules speelt, maar samen met Nick ben ik door het midden en zuiden van Laos gegaan. We besloten om niet te vaak een lange busreis te doen en hebben dus een aantal stops gemaakt in verschillende stadjes van een paar dagen per keer. Ban Nahin, Savannakhet, Pakse en uiteindelijk de 4000 eilanden aan de grens met Cambodja. Bij Ban Nahin heb ik wel een hele gave ervaring gehad. Er was daar een grot met een ondergrondse rivier die er 7,5 kilometer doorheen liep. Samen in een boot met een headlight door die grot heen was één van de gaafste ervaringen tot nu toe. Pikkedonker, soms echt tientallen meters hoog en soms maar een meter met af en toe een stukje door ondiepe stukken heen lopen en een klein gedeelte waar lampen aanstonden. Het leek net één of andere game die zich afspeelde op Mars. Doom revisited! Heel gaaf. In Pakse hebben we een motorbike gehuurd waarna we een heuse watervaldag hebben gehad. Vier watervallen bezocht, de één nog mooier dan de ander en bij drie van de vier kon je zwemmen. Heel gaaf, één zelfs met een waterval van 120 meter hoog. Ook is er bij Pakse een plateau dat 1000 meter hoger ligt en waar ze Arabische koffie verbouwen. Gaaf om door heen te crossen, zeker omdat het dan een keer niet 43 graden maar 'slechts' 28 graden was. De armoede in Laos is in sommige gebieden wel schrijnend, maar ik heb hier al wel tientallen Hummers en Ferrari's gezien. Er zijn hier dus schijnbaar wel een aantal superrijken. Ook heb ik nu wel geleerd om mijn eigen waarden en ideeën over armoede niet overal op los te laten. Mensen kunnen hier al met een heel stuk minder dan wij in het Westen gelukkig zijn, of althans gelukkig overkomen. Of ik dat zou kunnen is nog maar de vraag.

Uiteindelijk zijn we helemaal in het zuiden van Laos aangekomen en hebben we nog een paar dagen gechilled bij de 4000 eilanden. Een stuk waarbij je lekker kan zwemmen in de Mekong en er overal barretjes zijn waar je kan hangen, slapen, liggen of waterpijp kan roken. Precies wat we gedaan hebben een paar dagen. Heel relaxed. Wel ben ik hier in Laos voor het eerst aardig ziek geweest en ik weet ook niet precies waardoor. Het zijn of de bijwerkingen van de malariapillen of het is gewoon ouderwetse voedselvergiftiging. Omdat ik dan samen met Nick onderweg was heb ik wel overdag nog gewoon van alles gedaan maar zijn sommige nachten half op de wc doorgebracht (verdere details zal ik jullie besparen;)). Dat is ook de reden dat ik besloten heb om niet weer terug naar Cambodja te gaan maar Thailand weer in te gaan. Ik voel me nu wel weer redelijk maar in Thailand kan ik in ieder geval even stoppen met die pillen. Nick is nu verder Cambodja in gegaan en ik steek morgen de grens met Thailand weer over richting Ubon. In het oosten van Thailand ben ik nog niet geweest dus dat ga ik een weekje of anderhalf verkennen voor ik met Bas in Bangkok afspreek en dan doorga met de trein naar Georgetown, Maleisië.

Khawp Jai!