Noord-Thailand en de Songkran gekte

In Thailand ben ik natuurlijk al een aantal keer geweest, maar dat was met vrienden en waren eigenlijk vooral stapvakanties. Veel mensen zeiden dat het noorden van Thailand ontzettend mooi is en dat is ook zo. Toevallig viel dit bezoek ook samen met Songkran, het Thaise nieuwjaar, een echt gekkenhuis. Voordat ik het noorden inging had ik echter eerst een weekje met Ruby afgesproken. Ik heb samen met haar twee dagen in Bangkok gezeten en ben vervolgens een kleine week naar Hua Hin gegaan, een klein stadje aan de golf van Thailand. Vooral toeristische dingen bekeken en lekker rustig aan gedaan. Hua Hin was ook echt een leuk stadje, mooi strand, niet te groot, leuke marktjes en super lekker eten. Vers uit de zee in de ochtend en knapperig op mijn bord in de avond:). Voor het eerst kreeft en krab gegeten. Krab vind ik niet zo bijzonder en teveel gepruts om open te maken, maar kreeft staat nu wel erg hoog op mijn lijstje. Na een weekje ging Ruby weer terug naar Hong Kong en ging ik naar Chiang Mai, een stad een uur vliegen ten noorden van Bangkok.

Daar kwam ik aan terwijl het twee dagen voor Songkran was. Ik had daar helemaal geen rekening mee gehouden, maar Chiang Mai is de stad waar Songkran het grootst gevierd wordt. Het is eigenlijk van 13 tot en met 15 april, maar in Chiang Mai zelfs twee dagen ervoor en na. Als je niet weet wat Songkran is, moet je het maar eens googlen. Waar het ­op neerkomt is dat je elke dag kletsnat wordt gegooid. Het originele feest was eigenlijk bedoeld om respect voor ouderen te hebben, maar nu is het één groot waterfestijn. Overal staan hele families met emmers water, tuinslangen en grote waterpistolen klaar om iedereen die maar in de buurt komt nat te gooien. Er rijden honderden pick-up trucks rond met soms wel tien mensen achterop die met een grote ton met water erbij zoeken naar nieuwe slachtoffers. Soms doen ze ook een paar kilo ijsblokken in de ton, waardoor het water dus superkoud wordt. Op zich niet zo heel erg want het is echt retewarm hier. Nog warmer dan in Cambodja, op sommige dagen was het zelfs 42 graden.

Hoewel ik in Chiang Mai wel even ben geweest en zelfs ben gezegend door een monnik in het heiligste klooster van het noorden heb ik Songkran niet in Chiang Mai gevierd, ik wilde namelijk verder door. Tijdens Songkran is er echter nauwelijks vervoer mogelijk. De keuze was dus langer dan een week blijven of meteen door. Omdat ik geen hostel kon vinden in Chiang Mai (alles zat wel vol) had ik geen zin om zo lang in mijn eentje te zitten bij een groot feest als Songkran. Ik besloot naar Pai te gaan, een dorpje een paar uur ten noorden van Chiang Mai. Dit deed ik op de dag voor het, officiële, begin van Songkran, hopende dat ik er wel droog aan zou komen. Dat was dus niet het geval:). Ik ben er met de motorbike zelf heen gereden, er was een bedrijfje die je een bike gaf voor een paar euro, terwijl ze mijn grote tas meenamen in de bus. Goede deal en een ontzettend gave weg door de bergen met overal hoogteverschillen en een heleboel gave bochten. Ben wel om de 10 minuten zeiknat gegooid want bij elk dorpje stonden wel families, kinderen of jongeren klaar om je onder te gooien. Een farang (buitenlander) is dan ook altijd een extra aanlokkelijk doelwit. Voor het grootste gedeelte is het ook wel lollig, maar er schijnen in deze periode altijd de meeste verkeersslachtoffers te vallen, de remmen gaan helemaal los en er zijn veel mensen die dronken rondrijden. Ook is het niet helemaal fijn als je 80 per uur gaat en je opeens een emmer water vol in je gezicht krijgt. Dat geeft een aardige klap:). En ook in Pai was het een gekkenhuis met Songkran, overal stonden mensen, je kwam er niet droog doorheen. Uiteindelijk ook maar gewoon meegedaan. Ik ben een week in Pai gebleven omdat het een superleuk plekje is en omdat ik een leuk guesthouse had gevonden met prive bungalows gemaakt van aarde. Op de laatste dag van Songkran vroegen de eigenaars ook of ik mee wilde achterop de truck met een paar tonnen water. Dat liet ik me dus geen twee keer zeggen en op die manier heb ik nog wel wat wraak op de dorpelingen kunnen nemen. Overigens waren de lokale mensen weer superaardig. Ik kocht een paar keer wat drinken bij een winkeltje en kreeg meteen een uitnodiging om mee te doen met een lokaal gebruik. Tijdens Songkran is het ook de bedoeling voor een Thai om een emmer met zand naar een tempel te brengen (er staan hier in het noorden van Thailand echt duizenden tempels). Dat moet omdat je als frequente bezoeker van een tempel altijd zand onder je schoenenmeeneemt als je het tempelgebied weerverlaat. Eén keer per jaar moet je die aarde dus terugbrengen. Interessant om te zien.

Pai was erg leuk, er zijnwel wat figuren die daar een beetje zijn blijven hangen, zo zie je er flink wat hippies en rasta's maar er hangt wel een relaxte sfeer. Ook grappig om te zien dat er ontzettend veel verschillende mensen zijn en iedereen samenwerkt en woont. Minderheden uit de heuvels, moslims in boerka's, zweverige westerlingen of Boeddhistische monniken. Dat is hier allemaal niet zo'n probleem. Het gaafste waren echter de wegen om Pai heen. Ze noemen dit gebied 'the road of 1864 bends'. Ik heb in deze week dat ik er was dus ook de volle week een bike gehad en ben elke dag wel zo'n 150 kilometer op pad geweest. Mooie watervallen gezien, zonsondergangen, ontzettend gave wegen. Ik ben ook naar de grens met Birma (Myanmar) gereden om daar naar een longneck village te gaan van de Karen stam. Dit zijn vluchtelingen uit Birma, waarbij de vrouwen gouden ringen om hun nek dragen. Sommige vrouwen hebben wel 25 ringen om hun nek, die ook meerdere kilo's wegen. Daardoor zien hun nek en schouders er vrij apart uit. Zie de foto's. Overigens is er wel een discussie of je dit soort hilltribe dorpen wel of niet moet bezoeken. Sommige van deze dorpen worden flink uitgebuit voor toerisme en anderen zeggen dat het meer iets weg heeft van een menselijke dierentuin. Ik moet ook zeggen dat het wel apart is om daar rond te lopen en foto's te maken, daarom besloot ik om er op eigen gelegenheid heen te gaan. Heb daar wat donaties gedaan en dan heb je er toch een wat beter gevoel over, maar dat is natuurlijk alleen voor je eigen gevoel. Blijft natuurlijk wel lastig om te bedenken of ze nu wel of niet uitgebuit worden en of je moet gaan. Een keuze die je dan zelf moet maken.

Ik ben ook nog een dagje Birma zelf in gegaan. Je kan een pas krijgen voor veertien dagen om een bepaalde provincie in te gaan. Je moet dan echter wel je paspoort achter laten bij de grens, alleen als je Birma invliegt krijg je een normaal visa. Ik ben dus maar één dag geweest, heb rondgekeken op de lokale markt, ben naar een tempel geweest en vervolgens weer teruggegaan. Het lijkt erg veel op Thailand, behalve dat er op de markt redelijk wat illegale dingen worden verkocht als tijgerhuiden, viagra en vooral stapels dvd's. Goede handel hier. Er hangen hier en daar foto's van Suu Kyi, iets wat tot een paar maanden geleden wellicht niet mogelijk was geweest. Ook krijg je overal opium of andere drugs aangeboden. Het gebied hier is de beruchte 'golden triangle' waar in de jaren 70 zo ongeveer elke rebellengroep uit Azië heeft gezeten en waar ze zich allemaal bezig hielden met drugshandel. In de jaren 70 en 80 kwam zo'n beetje alle drugs in Amerika uit dit gebied. Nu is het er wat rustiger en zijn veel rebellengroepen gepacificeerd, maar het is wel een aparte ervaring.

Thailand was wel opnieuw heel leuk, het blijft een van de relaxtere landen in Azie, waar veel mensen Engels spreken, het eten goed is en waar de wegen ook grotendeels prima zijn. Ook vallen de kosten me alleszins mee, sommige dagen waren niet meer dan 20 euro. Overigens kan je hier in het noorden wel goed zien dat er nog veel problemen zijn met het kappen en verbranden van bossen. De natuur is heel mooi maar er hangt wel overal een waas, vooral op sommige foto's zie je dat goed. Dat komt dus door al het bos wat hier gekapt en in de fik gezet wordt. Jammer dat het nog steeds zoveel voorkomt.

Ik zit nu op de grens met Laos dit stukje te tikken, morgen pak ik de slow boat over de Mekong Laos in en hoop ik over twee dagen in Luang Prabang te zijn. Morgen is het ook precies zes maanden dat ik onderweg ben. Ik kan niet echt zeggen of het snel is gegaan, de tijd kabbelt eerder rustig verder. Nog vier maanden te gaan!

khob kun Krub!